Zelfs Nederlands mooiste en beste actrice Carice van Houten is een fan van hem en programmeerde Matt The Elctrician op haar singer-songwriter-avond in Vredenburg in Utrecht.

Haar verhaal:
“Ik zag hem in Het Perron, misschien wel het allerkleinste theatercafé van Amsterdam. Toen ik binnenkwam, het was helemaal vol, zat er vijftig man op houten stoeltjes met een wijntje in de hand naar dat piepkleine podiumpje te staren. Daar zaten Matt en zijn begeleidende gitarist Scrappy Jud Newcomb voor het prachtige art-deco achterwandje. Ik ging snel aan de bar zitten en heb me de rest van het uur niet meer bewogen. Ik heb met open mond geluisterd naar deze jongens. Matt ziet eruit als een jonge Harry Dean Stanton. Hij heeft een dikke, donkere baard, is smal gebouwd, heeft dunne armpjes met tatoeages en draagt een simpel T-shirt en een Star Wars-pet. Ergens tussen dat behaarde gezicht zitten twee heel lieve, onschuldige bruine ogen. Met de zachtheid van Paul Simon zingt hij kleine, vaak geestige, maar ook heel lieve liedjes. Alles aan hem zegt: deze jongen deugt. Matt the Electrician. Ik zeg je: onthoud die naam.” Carice van Houten

Voormalig elektricien Matt Sever, zoals Matt officieel heet, is een man van vele talenten, hij is wat je noemt een Multi-instrumentalist.
Bij zijn optredens kun je van alles verwachten variërend allerhande snaarinstrumenten als gitaar, banjo, ukelele tot piano, xylofoon, cajon en zelfs trompet. Bovendien wordt hij ook nog eens vergezeld door Scrappy Jud Newcomb (o.a. The Resentments) op gitaar.

Zijn liedjes zijn reuze aanstekelijk, vaak grappige en cynische kleine verhaaltjes, soms heel serieus gebracht. Ze zijn doorspekt met kleine toonkunstige subtiliteiten, vocale harmonieën en koortjes.
Je hoort in zijn muziek soms een echo van een jonge Paul Simon, hoewel zijn stem je wellicht meer doet denken aan die van EELS, maar dan wel nadat die is behandeld met prozac of een kuurtje sint-Janskruid.

Matt The Electrician heeft het talent om van dagelijkse beslommeringen en ongewone onderwerpen een liedje te creëren en daarmee is zijn stijl redelijk anders dan die van anderen.
Door zijn liedjes schijnt een lentezonnetje en als je na zijn concert naar huis, loopt, rijdt of fietst dan loop je ongemerkt zijn refreintjes nog mee te neuriën.