Een ambassadeur van de Blues
De bluesman Guy Davis is in New York City geboren. Desondanks klinken zijn songs niet als stadsblues, maar ze doen veel meer denken aan de blues die afkomstig is uit de Missisippi Delta. Dat is niet helemaal vreemd, als je bedenkt dat zijn grootouders daar vandaan kwamen. Zij inspireerden hem vooral met hun verhalen in zuidelijke tongval. Zijn eerste echte kennismaking met de blues was op een zomerkamp in Vermont, dat georganiseerd werd door John Seeger (de broer van…). Guy leerde zichzelf gitaar spelen en later ook de 5-snarige banjo. Zijn kenmerkende finger-picking stijl op zowel de 6- als 12-snarige gitaar geven een solide ondersteuning bij zijn warme blues-vocals. Zijn inspiratiebronnen in zijn beginjaren als bluesmuzikant waren Robert Johnson, Brownie McGee, Sonnie Terry, Blind Willie McTell, Big Bill Broonzy, Lightnin’ Hopkins en vele anderen.
Guy heeft in de loop der jaren een flink aantal albums geproduceerd. In 1995 verscheen zijn live debutalbum “Stomp Down Rider”. Na nog een aantal albums verscheen “Legacy” in 2004. Het album scoorde goed op de National Public Radio en werd uitgeroepen tot een van de beste CD’s van het jaar. Na weer een aantal albums verscheen in 2015 “Kokomo Kid”. Op een aantal songs op dit album zijn invloeden van Bob Dylan te bespeuren. Dat is natuurlijk helemaal het geval bij Lay Lady Lay, een regelrechte Dylan-cover.
Het meest recente album van Guy Davis grijpt weer terug naar de pure blues. Dat blijkt alleen al uit de titel “Sonny & Brownie’s Last Train”, uiteraard opgedragen aan Sonny Terry en Brownie McGee. Het is alweer het 14de album van Guy. Schitterende akoestische blues met de warme stem van Guy, ondersteund door zijn sublieme gitaar finger-picking. Op het album staat een aantal fraaie traditionals, zoals Take This Hammer, Baby Please Don’t Go To New Orleans en Midnight Special. En dat alles in onvervalste Guy Davis-stijl. We kijken reikhalzend uit naar zijn optreden.
Video(s):
Website:
http://guydavis.com/